Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Σε ζητάω, τούτη τη φορά πολύ δειλά

Κατατρεγμένη γέρνω πάνω σου
αμφιβάλλοντας για το ποιόν μας
ξεψαχνίζω ταυτοχρόνως το μέσα'
το έξω μπορεί να πάει στο διάολο.

Σκέφτομαι λίγο, πολύ λίγο
τις ώρες αυτές το πρόσωπό σου
νομίζω πως δεν σε θυμάμαι καλά
γι' αυτό δε φτάνω στα μάτια.

Είμαι καιρό στη λήθη, είναι βαριά
σηκώνεις όσα ξέρεις κι όσα ελπιζεις
δεν θα 'κανες κι αλλιώς εξ άλλου
τάχα άνθρωπος δεν είσαι;

Γέρνω πάνω σου πολύ δειλά
έχω συνηθίσει να στηρίζω το βάρος,
μόνη, με τα πόδια του φευγούλα
λιποτακτώ κάθε ασύμφορη φορά.

Να τώρα δα σε σκέφτηκα, δειλά
και πάλι θέλω να γείρω, όχι σε σένα
στο κρεβάτι μου το παιδικό, εκεί
κοιμάμαι δώδεκα ώρες τη μέρα.