Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

23

Πόσο θέλω να μου στρίψει μια βίδα
ξαφνικά να σας χάσω, να χαθώ
να ΄ναι τόσο εύκολο όσο η σκέψη η ίδια
κρυστάλλινη, βαλσαμωμένη 
κάτω απ' το φλοιό στο κεφάλι μου
εκεί που έχω ένα εργοστάσιο
παραγωγή οκνηρίας και αρρώστιας.

Αν σε χρειάζομαι λέει?
Γιατί να κοροιδευόμαστε.
Στα τσακίδια κι εσύ
αφού μια μέρα θα ψοφήσεις
κι άλλο κουφάρι δεν μπορώ να σέρνω.

Στα τσακίδια λοιπόν, ναι
στο πιο βαθύ μου όνειρο μας είδα
φιλούσες σάρκες με μακριά χέρια
κι εγώ απλά κοιτούσα 
αναλύοντας την ανατομία κι εσένα
ωωω εσένα σε είχα σκοτώσει 
πριν προλάβεις καν μέσα μου να γεννηθείς.