Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Πόλη - Χωριό

Στις πόλεις των μεγάλων προσδοκιών,
εκεί που άνθρωποι αλιχτάνε για το μέλλον,
παρόν και παρελθόν
τίποτα δεν σημαίνουν.
Φωλιάζουν στα σπίτια οι παθήσεις,
και γίνονται θηρία φοβισμένα,
γιατί ο φόβος αγαπάει
όσους πολύ πονάνε.
Τρέχουν να προλάβουν να ζήσουν,
τα μάτια τους είναι θολά,
σκουπίζουν το πάτωμα
οι μνήμες και τα άγχη.
Σε κοιτούν, αδιαφορώντας πάντα
αγώνας δρόμου η ζωή γι' αυτούς
πεθαίνουν ρωτώντας
αν τα ζύγισαν όλα σωστά.

Κι εγώ που έξω ανατράφηκα,
ξέρω ο ήλιος πως λυτρώνει,
και παντρεύεται
τον αέρα, τη βροχή.
Ξέρω πως το χώμα βράζει και παγώνει
όταν ο άνθρωπος το ζυγώνει
γιατί ειν' αγνός
γιατί ειν' αθάνατος.
Κι όλο μιλούν άσχημα για μας
τους “εκ της επαρχίας”
γιατί είμαστε αμόρφωτοι
είμαστε όντα υφέρποντα.
Δεν ξέρουν όμως οι ανόητοι
πως εμείς αγαπάμε των εποχών τα κάλη
κι αγνοούμε το αλαλούμ
που φέρνουν τα μπετά.

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Τα περιστέρια κούρνιασαν στα παραθύρια μας, αφού πια έβρεξε. Δεν τα διώχνουμε τώρα. Τα πρωινά όλοι οι τρελοί βγαίνουν στους δρόμους, περιφέρονται σαν κουφάρια πάλαι ποτέ ανθρώπων, το βράδι πια είναι η σειρά μας. Ξαμολιόμαστε κι εμείς στην πόλη, με ελπίδα και με όνειρα, καταλήγοντας να τα πνίγουμε μέσα στο αλκοόλ, που βιαστικά ρίχνουμε στις φλέβες μας. Όλη η μοίρα μας είναι μετά, καθώς ξαπλώνουμε δύο δυο και πιο πολλοί, ή εντελώς μόνοι, να μας γαζώνουν τα κουνούπια, να ξυνόμαστε και να τ΄αναθεματίζουμε. Έτσι σκέφτηκα πως είμαστε ζώα που βοηθούν στην επιβίωση άλλων ζώων, χωρίς να το αναγνωρίζουμε. Ο πραγματικός μας προορισμός γίνεται λόγος γκρίνιας κι επανάστασης εν μέσω της νυκτός, να σκοτώσουμε αυτό που μας τσιμπάει. Αχ πόσο παραλογιζόμαστε συνήθως εμείς τα άμοιρα. Το πατζούρι είναι όλη τη μέρα ανοιχτό, ας μπει 'ο,τι 'ναι να μπει, απ' το τίποτα που υπάρχει μέσα μου, καλά ΄ν και τα ζουζούνια. Είναι όμορφα εδώ στην Ίωνος, η ζωή κυλάει αργά και οικεία πλέον.