Πρωτόπλαστοι

Καθείς κείτεται εκεί που κοίταξε,
μια στιγμή για να δει τ' όνειρο του.

Βόλια τον σκεπάσανε πριν πει
τι σκοπό 'χε για το μερτικό του.

Καθείς φαγώθηκε μονάχος,
από αγάπη περισσή για τον εαυτό του.

Άρωμα τους μύριζε μεθυστικό,
σάρκες σπαράξαν χάριν του ερώτου.

Κανείς δεν έδωσε χέρι στο γκρεμό,
καθείς να σώσει το τομάρι, το δικό του.

Καθίσαν στη σκιά του Μαμών, 
θεού τους μοναδικού και πρώτου.

Κανείς δεν τον σημάδεψε,
να ψοφήσει με τον ήχο του κρότου.

Τίποτα.

Ο,τι κι αν γίνεται δεν με αφορά.
Άντε στο διάβολο, όλοι, τα πάντα.
Σχολή, φίλοι, γκόμενοι. Είμαι εκτός.
Κάπου ξεστράτισε το πνεύμα μου,
με ψάχνει.
Όταν μεθάω, όταν περνάω ζόρια.
Δεν το σηκώνω να χύσω άλλο δάκρυ.
Με βγάζω από μέσα μου
για να μ' ανιχνεύσεις στον αέρα.
Μύρισε με, δες με. Είμαι κι εγώ εδώ.
Στο δικό σου τίποτα.
Συμπάσχω.