Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

https://www.youtube.com/watch?v=Uj1AOKUPYTY

Μιλήσαμε για κείνον...

Ντρεπόμουν πολύ, πίνω πολύ.

-Πώς γίνεται, εσύ αυτόν;
-Εγώ αυτόν και σκασμός.

Μεγάλα παιδιά, όχι όπως το λένε συνήθως.
Μεγάλα ΠΑΙΔΙΑ. Με παίζεις;

Τ' αγγίγματα να λείπουν, παρακαλώ.
Πίνω κι άλλο, τα γράφω έτσι όλα.
Δεν πα να μ' αγκαλιάζεις;

Χάλια μαύρα, εσύ...αυτός...
Σας σκέφτομαι εναλλάξ που να σας πάρει!

Φταίω και γι' αυτό: Που πιστεύω,
στον πιο μεγάλο έρωτα που έζησε ποτέ κανείς
με υπερβολή, και δε ντρέπομαι,
γι' αυτό δε ντρέπομαι-
που σας είπα πόσο θέλω να σας γδύσω.

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

Μια στιγμή παρεξηγημένης ήττας

Αξίζει η προσπάθεια για την αυταπάτη της ολοκλήρωσης, μ' ένα πλούτο λεξιλογίου που επινοήθηκε για να περιγράψει όλα όσα είναι αδύνατον να εξηγηθούν;
Η τελειότητα δεν υπάρχει, γιατί τη φτιάξαμε με κριτήρια λειψά. προπάντων υποκειμενικά κατασκευασμένα.
Πώς ένας άνθρωπος που πνίγεται στις σκέψεις,  ενώ ονειρεύεται ουτοπικά σκηνικά, είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας;
Εξηγείστε μου τους αμφιλεγόμενους και ουδέποτε ξεκάθαρους λόγους της ύπαρξης μας, χωρίς αναμονή βραβείου καλύτερης φιλοσοφικής μπούρδας.
Για το δρόμο, για εκεί που τραβάω, πάφα πούφα, κι ο καιρός έγινε πίσσα πηχτή, παγίδα, γι' αθώες ψυχές, όπως οι δικές μας.
Αξίζει να σε αγαπάω ανιδιοτελώς, μόνο για να φεύγω με το βάρος της ανολοκλήρωτης ένωσής μας;
Αξίζει να περιμένω το οτιδήποτε συγκινητικό για να συγκινηθώ, για να θυμάμαι;
Περίμενε... Το γεμάτο αναστεναγμούς δωμάτιο που θα βρεθούμε, να πούμε λόγια και λέξεις που ακούγονται όμορφα, μα τίποτα δεν φτιάχνουν.
Οπτική γωνία λιγότερη από 90 μοίρες ισούται με κακογαμημένα όργανα ή με εθελούσιες παρωπίδες;
Εξηγείστε μου, τι μου ζητάτε, εξηγείστε μου, τι έμεινε να δώσω.

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015

Επ, τι λέει

Σε λίγες ώρες θα έρθω και θα πω "Επ, τι λέει".
Θα είμαι εγώ, μα δε θα με γνωρίσεις γιατί έχω πολλά πρόσωπα κι αύριο θα δεις το πιο απαθές και σκληρό που κατέχω. Γιατί αν νομίζεις πως μου κάηκε ποτέ καρφί γελιέσαι χαχαχα, ήδη γελάω με τις αυταπάτες σου. Μα αυτό το "επ, τι λέει" δε θα το υποστείς μονάχα εσύ, βεβαιώσου περί τούτου, αύριο θα ναι μια τέτοια βραδιά, η βραδιά του "επ, τι λέει" γιατί θα αδιαφορώ παντελώς για όλους, το μόνο που θα σκέφτομαι είναι ίσως πλην σαφώς, πώς θα καταφέρω να ξεζουμίσω κάποιον εκεί μέσα για λίγες ώρες, και το πρωί μετά περιποιήσεως με καφέ, να πω "πρέπει να φύγω, έχω μια δουλειά." Και να κατέβουμε μαζί στο δρόμο, να τον χαιρετίσω, να κάνω το γύρο του τετραγώνου, και να γυρίσω σπίτι. Μπορεί να 'χεις την τιμή, την τύχη, έρχονται χριστούγεννα.

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Καιρός


Το παραμύθι δεν τελειώνει
αν δε το πω εγώ.
Πότε θα γκρεμίζω
πότε θα χτίζω
τα υποθετικά μας κάστρα
τα φανταστικά μου άλογα.
Πότε θα καίω εσένα
πότε ολάκερο το βασίλειο.
Πύκνωσε η βλάστηση,
μέσα στην ομορφιά της
σκίστηκα γυμνή,
ανάμεσα στ' αγκάθια.
Η νίκη μου θα είναι
να περάσω το πλακόστρωτο
κάνοντας μια σκέψη
για εκείνο το μπαλκόνι,
που να μην έχει στίγμα
πραγματικότητας.
Το παραμύθι δεν τελειώνει
αν δε χορέψεις στο σκοπό.
Αυτόν που σου ψιθυρίζω
μέσα από τις λέξεις
που άτακτα εγκαταλείπω.
Εδώ.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

Εδώ κωλοχανείο

Το εγωπαθέσταστο εγώ σου ζητάει τον κόσμο να αλλάξει
το εγωπαθέστατο εγώ σου νομίζει πως τον τρόπο ξέρει
και για να μην επαναλαμβάνομαι
μιας και το ποιντ μου το έκανα,
στο εξής εσύ είσαι αυτό το τίποτα που τόσο θα πατήσω
θα σφουγγαρίσω τη νέα χιλιετία με τα μούτρα σου
κι όλων των ομοίων σου
χωρίς να είμαι καλύτερη, αφού διατελώ όπως είδες καθαρίστρια...

Που νομίζεις πως έχεις κάθε δικαίωμα να ουρλιάζεις
πως σ' αδικούν και αδικούνται μεταξύ τους
τα υπόλοιπα όντα που αυτο-ορίστηκαν όλων ανωτέροι.
Είσαι τόσο τυφλός και γυμνός ολότελα από αισθήσεις
αφού μπερδεύεις το νόημα της ζωής με την ουσία της
ουσία που δεν είναι τίποτε εκτός μάζας, ύλης
κι εσύ, ανόητε... Νομίζεις πως κάτι άλλο πρέπει να συμβεί
για να δώσεις νόημα στην αδιάφορη σου ύπαρξη.
Γι΄' αυτό και πολεμάς απ τη στιγμή που αποκτάς συνείδηση
τους άλλους, αυτούς που έχουν ΛΑΘΟΣ, γιατί εσύ
ξέρεις, 'εστω, έχεις μυριστεί, πιο είναι το δίκαιο και το σωστό
σου λέω λοιπόν τώρα, ποιος νομίζεις πως είσαι;
Να επιβάλλεις μεταβολές στη σάρκα όλου του κοσμου
στο βωμό ιδεών δικών σου ή κλεμμένων
για να υπερασπιστείς φρενοβλαβείς, ανήμπορους
σκατόψυχους, νεκρούς, νεογέννητα
όταν κανείς δε στο ζητάει, και το κάνεις μου λες πάντα
στις κουβέντες μας... Γιατί είναι το σωστό, γιατί θες να είσαι καλός
κι αγνός, πάνω απ' όλα να λες οτι κάτι κάνεις κι εσύ
για να καθαρίζεις κάθε μέρα το μπουρδέλο μας το μεγάλο
απ'τα σκατά που αραδιάζουν όλοι, 
κι ωστόσο δεν είναι τόσο βρωμερά όσο οι σκέψεις τους
τα υλιστικά και αξιοθρήνητα τους κίνητρα.

Πόσο πολύ λυπάμαι, πως αλλιώς να το εξηγήσω;
 
 

 

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Σκορπίστηκε η σκέψη και γίνηκε γραφή

Φτάνει με τους υπόλογους, με τους επικεφαλής
πρόβα η ζωή, παράσταση δεν ορίστηκε ακόμη
το εισιτήριο τσακώνονται οι χορηγοί
αν θα 'ναι γύρω στα δέκα ευρώ
ή ελεύθερη συνεισφορά.

Μα ελεύθεροι δεν υπάρχουν πουθενά πια.

Φωνάζουμε για δικαιώματα μη σεβόμενοι τα αυτά.
φωνάζουμε επίσης κάθε μέρα
για την άλλη μέρα, για μια μέρα πολύ συγκεκριμένη
και την περιμένουμε τούτη τη μέρα
μα είναι πολύ μακριά, κι η αναμονή φέρνει αδράνεια.

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

https://www.youtube.com/watch?v=UmtCz1a3ikc

Γνώρισα τους πόθους ψηλαφώντας
το εφηβικό κορμί στο απόλυτο φως
για να φτιάξω ένα καθαρό σκοτάδι
με τους ήχους μας μελοποιημένους.

Αν τα δάχτυλά έχουν αυτοτέλεια
τα δικά μου περπατούν αδιάκοπα
στον αέρα όταν υπάρχει μουσική
ψάχνουν να σε γδύσουν κυριαρχικά.

Πέντε δευτερόλεπτα πέρασαν
κι απ' το βλέμμα κατέβηκα αργά
φτάνοντας μέσα μου μας είδα
να γλειφόμαστε σαν τα σκυλιά.

Νοητικά παλεύω γυμνή και ματωμένη
με αυτοκράτορες που επιβάλλουν
πάνω μου τις ηδονές τους, θέλω
φαντάζεσαι τι θέλω.



Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Καπέλο

Σ' ακούω και σε βλέπω
παρατηρώ τους μορφασμούς σου
όταν από άγχος ψευδίζεις ελαφρά.
Τα ρούχα σου κάτι μεταξύ
ναφθαλίνης και πολλές μέρες
που είσαι έξω στο δρόμο.
Πολύ μιλάς και δε μ'αρέσει.ηηη
 

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Σήμερα

Φοβάμαι πολύ μήπως ό,τι χειρότερο μπορεί ποτέ να συμβεί έχει συμβεί ήδη. Ξυπνάω πάω εκεί που πρέπει, χαμογελάω στο ασανσέρ, λέω ό,τι πρέπει να πω, για να είμαι ευχάριστη, μη σνομπ, μη βλάκας. Στην αίθουσα κοιτάζω τον καθηγητή, στο κρεβάτι μου τον ήθελα, όχι εδώ να λέμε εξυπνάδες όλοι μαζί. Ακούω με βεβιασμένη προσοχή.  Πρέπει να φας, τι; Φάε, κάπνισε, πιες καφέ, κάπνισε, κάτσε με δυο τρία άτομα, έτσι για να πεις πάλι λίγες μαλακίες, λίγο να περάσει η ώρα. Άκουσε τους να κλαίγονται για όλα αυτά που θεωρούν προβλήματα, και ταυτίσου. Γύρνα σπίτι, άνοιξε τον υπολογιστή, χάζεψε, χάζεψε... Πήγαινε εκεί που σου λένε ο,τι έχει παιδιά να σου πουν δυο λόγια παραπάνω, πήγαινε για να διαπιστώσεις πως στη θεωρία όλοι καλοί είμαστε αλλά στην πράξη δεν... Μίλα με τις φίλες σου, ρώτα, ρώτα, ρώτα, για να μη μιλήσεις ποτέ για σένα. Φάε, δες μια ταινία, σκέψου, σκέψου, κάνει καλό, λένε... Μη με κοιτάς μ' αυτά τα μάτια, φοβάμαι, γυρνάω σπίτι μου, και κάθε βράδι εσένα σκέφτομαι, πρίν ονειρευτώ, πριν δω όλους όσους δε θέλω να δω να παρελαύνουν μπροστά μου, να με ψάχνουν, να με γδύσουν και να με χτυπήσουν με ανείπωτα "Συγνώμη". Μη με κοιτάς γιατί κρατιέμαι ακόμη, να μη σου δείξω πόσο αδύναμο είναι αυτό που βλέπεις και παρερμηνεύεις. Μίλα μου για σένα, κάνε με να μη σου μιλήσω ποτέ για μένα. Μόνο μη με κοιτάς μ' αυτά τα μάτια, έστω φευγαλέα, ξέρω σήμερα με κοίταξες και μ' είδες.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Συνάδελφοι

Ανέβηκε στο λαιμό σαν παιδί
νόμισα ήθελε να παίξει μαζί μου.

Βγήκε απ' το στόμα μου
σωριάστηκε στο πάτωμα.

Με κοίταξε, συνάινεσα
τους είδα και δε λυπήθηκα.

Ορθώθηκε και μοίρασε
σ' 'ολους δέκα χαστούκια.

Ένα για τη σπουδή
ένα για τους γονείς τους.

Ένα για το ψέμα
ένα για το μυαλό τους.

Ένα για τα όνειρα
ένα για τη δειλία τους.

Ένα για τον κόσμο
ένα για το φιλί τους.

Ένα για τη ζωή τους
κι ένα για τη στερνή πνοή τους.

Ναι, τους σκότωσα.

Νοητικά όλα τέλειωσαν,
και κοίταξα το δάσκαλο στα μάτια.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Aνδρίκελο

Σκαλίζεις το παρόν
όπως η γάτα τα περιττώματά της.
Σου λένε να πλυθείς
οι βρωμεροί του κέρδους πελάτες.
Κι εσύ είσαι μαριονέτα.

Πιστεύεις σ' ένα μέλλον
όπως ο εργένης πως δεν θα ερωτευτεί.
Σου λένε πως δεν έχει συμβεί
να γεννηθεί εκλεκτός άλλος, σαν εσένα.
Κι εσύ γίνεσαι Νάρκισσος.

Αφήνεις το παρελθόν
όπως οι τρελοί τα λογικά τους.
Σου λένε να πας σιμά τους
του κόσμου οι κλέφτες κι οι εωσφόροι.
Κι εσύ είσαι ένας Βαλές.

Επιτρέπεις τα πάντα
όσα δεν σ' εκθρονίζουν.
Πάντα θα θέλουν να κερδίζουν
όσοι στην εξουσία στάθηκαν κοντά.
Κι εσύ ήσουν άνθρωπος.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Πόλη - Χωριό

Στις πόλεις των μεγάλων προσδοκιών,
εκεί που άνθρωποι αλιχτάνε για το μέλλον,
παρόν και παρελθόν
τίποτα δεν σημαίνουν.
Φωλιάζουν στα σπίτια οι παθήσεις,
και γίνονται θηρία φοβισμένα,
γιατί ο φόβος αγαπάει
όσους πολύ πονάνε.
Τρέχουν να προλάβουν να ζήσουν,
τα μάτια τους είναι θολά,
σκουπίζουν το πάτωμα
οι μνήμες και τα άγχη.
Σε κοιτούν, αδιαφορώντας πάντα
αγώνας δρόμου η ζωή γι' αυτούς
πεθαίνουν ρωτώντας
αν τα ζύγισαν όλα σωστά.

Κι εγώ που έξω ανατράφηκα,
ξέρω ο ήλιος πως λυτρώνει,
και παντρεύεται
τον αέρα, τη βροχή.
Ξέρω πως το χώμα βράζει και παγώνει
όταν ο άνθρωπος το ζυγώνει
γιατί ειν' αγνός
γιατί ειν' αθάνατος.
Κι όλο μιλούν άσχημα για μας
τους “εκ της επαρχίας”
γιατί είμαστε αμόρφωτοι
είμαστε όντα υφέρποντα.
Δεν ξέρουν όμως οι ανόητοι
πως εμείς αγαπάμε των εποχών τα κάλη
κι αγνοούμε το αλαλούμ
που φέρνουν τα μπετά.

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Τα περιστέρια κούρνιασαν στα παραθύρια μας, αφού πια έβρεξε. Δεν τα διώχνουμε τώρα. Τα πρωινά όλοι οι τρελοί βγαίνουν στους δρόμους, περιφέρονται σαν κουφάρια πάλαι ποτέ ανθρώπων, το βράδι πια είναι η σειρά μας. Ξαμολιόμαστε κι εμείς στην πόλη, με ελπίδα και με όνειρα, καταλήγοντας να τα πνίγουμε μέσα στο αλκοόλ, που βιαστικά ρίχνουμε στις φλέβες μας. Όλη η μοίρα μας είναι μετά, καθώς ξαπλώνουμε δύο δυο και πιο πολλοί, ή εντελώς μόνοι, να μας γαζώνουν τα κουνούπια, να ξυνόμαστε και να τ΄αναθεματίζουμε. Έτσι σκέφτηκα πως είμαστε ζώα που βοηθούν στην επιβίωση άλλων ζώων, χωρίς να το αναγνωρίζουμε. Ο πραγματικός μας προορισμός γίνεται λόγος γκρίνιας κι επανάστασης εν μέσω της νυκτός, να σκοτώσουμε αυτό που μας τσιμπάει. Αχ πόσο παραλογιζόμαστε συνήθως εμείς τα άμοιρα. Το πατζούρι είναι όλη τη μέρα ανοιχτό, ας μπει 'ο,τι 'ναι να μπει, απ' το τίποτα που υπάρχει μέσα μου, καλά ΄ν και τα ζουζούνια. Είναι όμορφα εδώ στην Ίωνος, η ζωή κυλάει αργά και οικεία πλέον.

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Ω..

Σπούδασέ μας να βολευόμαστε
με τον ήλιο που θαμπώνει
και το φεγγάρι που πια
δεν τραγουδιέται
μήτε θαυμάζεται.
Με τους πεζούς πεζογράφους
και τα ανασφαλή κορίτσια
τους αξύριστους νεαρούς
που καβαλούν το μηδέν
και θαρρούν
πως θα τετραγωνίσουν κύκλους.
Κατάλαβέ με και λυπήσου με
που ζυγίζω τα όνειρα μου
και κάθε μέρα μου φαίνονται
πιο βαριά, πιο ασήκωτα.
 

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Πλησιάζουμε

Oρθώς αποφάνθηκε επί της σάρκας
ο δημιουργός του υποστατού
εν αμφιβολία κι υπαρκτού.

Όρισε να 'ναι, πλην κρέας ωμό
και φορέας αισθήσεων, αξιών
ανύμπορων ωστόσο όντων, ανθρώπων.

Βελτίωση της φύσης καθ' ημάς
εν αρμονία με ηθικές και λογικές
πάτε καλά; το χώμα δε γνωρίζει κύριο.

Αποφάσισαμε πως άγνωστο πώς
μας δόθηκε ιδιαίτερη αποστολή
παραγνωριστήκαμε με τις καταβολές.

Λίγη συγκίνηση, λίγη προοπτική
εμπρός για την αιωνιότητα ψιθύρισαν
ορμόντας κατά και μέσω των ενστίκτων.

Κρύβεται λεπτή ειρωνεία εδώ
οι κανόνες της λογικής σπάζουν
κάτω απ' το βάρος της ψυχής.


Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Εκ βάθων

Πως ζητώ να βρεθώ σε χέρια θεότρελα
να έχει έξω καταιγίδα και μανία
να βουλιάζω στη συνείδησή τ.
Πως σκουπίζω τα χείλη μου
με καραγκιοζιλίκια ή χολή
πάρε να 'χεις σα να μου πες πίκρα.
Πως ελπίζω πάντα, παντοτινά και ποτέ
να 'ρθει ο τερματικός σταθμός
γιατί έχω μισήσει το ταξίδι.
Πως ξέρω πολύ καλα τα εμπόδια
με τρέμουλο κι έπαρση περνάω
πως θα το κάνεις αυτό, ερωτήθηκα.
Πως γαυγίζω μα δε δαγκώνω
γιατί γλείφω τ' απλωμένο χέρι
μόνο για να το φτύσω στη γραμμή της ζωής.
Πως βυθίζω νοητικά καράβια
για να πλέω μόνο εγώ με βάρκα
να πάω να βρω τη φίλη Κίρκη.
Πως κατάστρωσα το πρίν λίγο, το άυριο
τόσο άρρωστα κι αόριστα
που πρακτικά δεν με βολεύει.
Πως σαν κάτι εξωκοσμικό σε βλέπω
αντιστέκομαι στην πηγή των ονείρων μου
για ν' απολαύσεις μόνο τις όμορφες πλευρές μου.
Είχα να πω, τι θα πει να σ' αναζητάω.

Σάββατο 2 Μαΐου 2015

Μ.

Με πιέζει ο χρόνος που τρέχει
βλέπεις, ήθελα να γυρίζω
τη Θεσσαλονίκη, την άνοιξη,
μαζί σου.
Τα μυστήρια μόλις λύνονται
χάνουν σίγουρα γόητρο
μα εγώ έχω λυθεί
κι όλα μου τα κομμάτια
σέρνονται από Ίωνος μέχρι Νομική.
Περπατάω στο δρόμο
τρομάζω, στη σκέψη να ρίξω
απάνω σου το βλέμμα μου
και με δροσίζει ο αέρας
κι ας μ' έκαψε ο Μάρτης.


Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Σε ζητάω, τούτη τη φορά πολύ δειλά

Κατατρεγμένη γέρνω πάνω σου
αμφιβάλλοντας για το ποιόν μας
ξεψαχνίζω ταυτοχρόνως το μέσα'
το έξω μπορεί να πάει στο διάολο.

Σκέφτομαι λίγο, πολύ λίγο
τις ώρες αυτές το πρόσωπό σου
νομίζω πως δεν σε θυμάμαι καλά
γι' αυτό δε φτάνω στα μάτια.

Είμαι καιρό στη λήθη, είναι βαριά
σηκώνεις όσα ξέρεις κι όσα ελπιζεις
δεν θα 'κανες κι αλλιώς εξ άλλου
τάχα άνθρωπος δεν είσαι;

Γέρνω πάνω σου πολύ δειλά
έχω συνηθίσει να στηρίζω το βάρος,
μόνη, με τα πόδια του φευγούλα
λιποτακτώ κάθε ασύμφορη φορά.

Να τώρα δα σε σκέφτηκα, δειλά
και πάλι θέλω να γείρω, όχι σε σένα
στο κρεβάτι μου το παιδικό, εκεί
κοιμάμαι δώδεκα ώρες τη μέρα.