Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Ξεμωραμένη ύπαρξη

Αγγίζω τη γη με πατούσες γυμνές
θέλω να κλαίω ολημερίς
για να μπορώ τα βράδια να κοιμάμαι.
Πνίγω τα παράπονα μου
στα υπόγεια της καταραμένης καθημερινότητας
δεν αντιστέκομαι πια...
Πονάω τόσο βαθιά
και φρόντισα κανείς να μην το ξέρει.
Δεν είναι για τον έρωτα,
μήτε για τη φιλία,
μήτε για την οικογένεια
και τις επιλογές που με βαραίνουν.
Είναι για τη ζωή που ότι δώσει
αυτό θα πάρεις
κι αν προσπαθείς
άντε, θα βγει και κάτι.
Μα εγώ περιμένω θαύματα
και ζητάω παραπάνω
θέλω να φτάσω παραπέρα,
κι αν μου το στερούν
απλά κάθομαι και κλαίω.
Δεν είναι αδυναμία
να μη δέχομαι το πως είναι όλοι
είναι επιλογή να ονειρεύομαι
πως δεν έχει φτάσει η ώρα να πω
ΕΥΤΥΧΙΑ
Τα όνειρα μου είναι πλέον 
αρκετά αποκρουστικά
για να τα χωρέσει το μαξιλάρι μου.
Εγκατάλειψη
μοναξιά
μονοτονία
τέλμα.
Αυτά είναι στον ύπνο μου
τα ακανθώδη σκηνικά.
Μα πώς να ονειρεύομαι 
με πρησμένα μάτια;

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

Στο συρτάρι μου, παλιό όσο ο έρωτάς μου

Όταν μοιράζεσαι κάτι είναι σαν να το χαρίζεις.
Απλά κρατάς ένα μέρος.
Είναι ακόμη πιο δυνατό απ' το να το χαρίσεις.
Γιατί έχεις μερίδιο.
'Ετσι είναι και στον έρωτα.
Όταν έχεις μοιραστεί την ψυχή σου δε γίνεται να την πάρεις πίσω,
ούτε να κάνεις πως δεν έγινε.
Είναι για πάντα.