Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Καιρός


Το παραμύθι δεν τελειώνει
αν δε το πω εγώ.
Πότε θα γκρεμίζω
πότε θα χτίζω
τα υποθετικά μας κάστρα
τα φανταστικά μου άλογα.
Πότε θα καίω εσένα
πότε ολάκερο το βασίλειο.
Πύκνωσε η βλάστηση,
μέσα στην ομορφιά της
σκίστηκα γυμνή,
ανάμεσα στ' αγκάθια.
Η νίκη μου θα είναι
να περάσω το πλακόστρωτο
κάνοντας μια σκέψη
για εκείνο το μπαλκόνι,
που να μην έχει στίγμα
πραγματικότητας.
Το παραμύθι δεν τελειώνει
αν δε χορέψεις στο σκοπό.
Αυτόν που σου ψιθυρίζω
μέσα από τις λέξεις
που άτακτα εγκαταλείπω.
Εδώ.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

Εδώ κωλοχανείο

Το εγωπαθέσταστο εγώ σου ζητάει τον κόσμο να αλλάξει
το εγωπαθέστατο εγώ σου νομίζει πως τον τρόπο ξέρει
και για να μην επαναλαμβάνομαι
μιας και το ποιντ μου το έκανα,
στο εξής εσύ είσαι αυτό το τίποτα που τόσο θα πατήσω
θα σφουγγαρίσω τη νέα χιλιετία με τα μούτρα σου
κι όλων των ομοίων σου
χωρίς να είμαι καλύτερη, αφού διατελώ όπως είδες καθαρίστρια...

Που νομίζεις πως έχεις κάθε δικαίωμα να ουρλιάζεις
πως σ' αδικούν και αδικούνται μεταξύ τους
τα υπόλοιπα όντα που αυτο-ορίστηκαν όλων ανωτέροι.
Είσαι τόσο τυφλός και γυμνός ολότελα από αισθήσεις
αφού μπερδεύεις το νόημα της ζωής με την ουσία της
ουσία που δεν είναι τίποτε εκτός μάζας, ύλης
κι εσύ, ανόητε... Νομίζεις πως κάτι άλλο πρέπει να συμβεί
για να δώσεις νόημα στην αδιάφορη σου ύπαρξη.
Γι΄' αυτό και πολεμάς απ τη στιγμή που αποκτάς συνείδηση
τους άλλους, αυτούς που έχουν ΛΑΘΟΣ, γιατί εσύ
ξέρεις, 'εστω, έχεις μυριστεί, πιο είναι το δίκαιο και το σωστό
σου λέω λοιπόν τώρα, ποιος νομίζεις πως είσαι;
Να επιβάλλεις μεταβολές στη σάρκα όλου του κοσμου
στο βωμό ιδεών δικών σου ή κλεμμένων
για να υπερασπιστείς φρενοβλαβείς, ανήμπορους
σκατόψυχους, νεκρούς, νεογέννητα
όταν κανείς δε στο ζητάει, και το κάνεις μου λες πάντα
στις κουβέντες μας... Γιατί είναι το σωστό, γιατί θες να είσαι καλός
κι αγνός, πάνω απ' όλα να λες οτι κάτι κάνεις κι εσύ
για να καθαρίζεις κάθε μέρα το μπουρδέλο μας το μεγάλο
απ'τα σκατά που αραδιάζουν όλοι, 
κι ωστόσο δεν είναι τόσο βρωμερά όσο οι σκέψεις τους
τα υλιστικά και αξιοθρήνητα τους κίνητρα.

Πόσο πολύ λυπάμαι, πως αλλιώς να το εξηγήσω;
 
 

 

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Σκορπίστηκε η σκέψη και γίνηκε γραφή

Φτάνει με τους υπόλογους, με τους επικεφαλής
πρόβα η ζωή, παράσταση δεν ορίστηκε ακόμη
το εισιτήριο τσακώνονται οι χορηγοί
αν θα 'ναι γύρω στα δέκα ευρώ
ή ελεύθερη συνεισφορά.

Μα ελεύθεροι δεν υπάρχουν πουθενά πια.

Φωνάζουμε για δικαιώματα μη σεβόμενοι τα αυτά.
φωνάζουμε επίσης κάθε μέρα
για την άλλη μέρα, για μια μέρα πολύ συγκεκριμένη
και την περιμένουμε τούτη τη μέρα
μα είναι πολύ μακριά, κι η αναμονή φέρνει αδράνεια.

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

https://www.youtube.com/watch?v=UmtCz1a3ikc

Γνώρισα τους πόθους ψηλαφώντας
το εφηβικό κορμί στο απόλυτο φως
για να φτιάξω ένα καθαρό σκοτάδι
με τους ήχους μας μελοποιημένους.

Αν τα δάχτυλά έχουν αυτοτέλεια
τα δικά μου περπατούν αδιάκοπα
στον αέρα όταν υπάρχει μουσική
ψάχνουν να σε γδύσουν κυριαρχικά.

Πέντε δευτερόλεπτα πέρασαν
κι απ' το βλέμμα κατέβηκα αργά
φτάνοντας μέσα μου μας είδα
να γλειφόμαστε σαν τα σκυλιά.

Νοητικά παλεύω γυμνή και ματωμένη
με αυτοκράτορες που επιβάλλουν
πάνω μου τις ηδονές τους, θέλω
φαντάζεσαι τι θέλω.