Παντρεύτηκα πολύ νωρίς
με τον Δυνάστη της ζωής μου
φίλησα τα λέπια του
κι έγινε μέρα
κι έγινε νύχτα.
Και τις αγάπησα κι αυτές πολύ,
αφού είναι παιδιά δικά μας.
Ονειρεύομαι έκτοτε
πως θα μ' ελευθερώσει
και τα δεσμά θ' αλλάξουν,
θα γίνουν άνθη γιασεμιού,
να μυρίζει όλη η πλάση
όπως το φύλο μου.
Όταν φεύγει από κοντά μου
βλέπω να χορεύουν
τα ποντίκια τ' ουρανού,
πετούν ανίδεα μπροστά μου
και πέφτουν πάνω μας σα λάβα.
Σε πολλούς από μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου