Ξεμωραμένη ύπαρξη

Αγγίζω τη γη με πατούσες γυμνές

θέλω να κλαίω ολημερίς

για να μπορώ τα βράδια να κοιμάμαι.

Πνίγω τα παράπονα μου

στα υπόγεια της καταραμένης καθημερινότητας

δεν αντιστέκομαι πια...

Πονάω τόσο βαθιά

και φρόντισα κανείς να μην το ξέρει.

Δεν είναι για τον έρωτα,

μήτε για τη φιλία,

μήτε για την οικογένεια

και τις επιλογές που με βαραίνουν.

Είναι για τη ζωή που ότι δώσει

αυτό θα πάρεις

κι αν προσπαθείς

άντε, θα βγει και κάτι.

Μα εγώ περιμένω θαύματα

και ζητάω παραπάνω

θέλω να φτάσω παραπέρα,

κι αν μου το στερούν

απλά κάθομαι και κλαίω.

Δεν είναι αδυναμία

να μη δέχομαι το πως είναι όλοι

είναι επιλογή να ονειρεύομαι

πως δεν έχει φτάσει η ώρα να πω

ΕΥΤΥΧΙΑ

Τα όνειρα μου είναι πλέον 

αρκετά αποκρουστικά

για να τα χωρέσει το μαξιλάρι μου.

Εγκατάλειψη

μοναξιά

μονοτονία

τέλμα.

Αυτά είναι στον ύπνο μου

τα ακανθώδη σκηνικά.

Μα πώς να ονειρεύομαι 

με πρησμένα μάτια;