Τα περιστέρια κούρνιασαν στα παραθύρια μας, αφού πια έβρεξε. Δεν τα διώχνουμε τώρα. Τα πρωινά όλοι οι τρελοί βγαίνουν στους δρόμους, περιφέρονται σαν κουφάρια πάλαι ποτέ ανθρώπων, το βράδι πια είναι η σειρά μας. Ξαμολιόμαστε κι εμείς στην πόλη, με ελπίδα και με όνειρα, καταλήγοντας να τα πνίγουμε μέσα στο αλκοόλ, που βιαστικά ρίχνουμε στις φλέβες μας. Όλη η μοίρα μας είναι μετά, καθώς ξαπλώνουμε δύο δυο και πιο πολλοί, ή εντελώς μόνοι, να μας γαζώνουν τα κουνούπια, να ξυνόμαστε και να τ΄αναθεματίζουμε. Έτσι σκέφτηκα πως είμαστε ζώα που βοηθούν στην επιβίωση άλλων ζώων, χωρίς να το αναγνωρίζουμε. Ο πραγματικός μας προορισμός γίνεται λόγος γκρίνιας κι επανάστασης εν μέσω της νυκτός, να σκοτώσουμε αυτό που μας τσιμπάει. Αχ πόσο παραλογιζόμαστε συνήθως εμείς τα άμοιρα. Το πατζούρι είναι όλη τη μέρα ανοιχτό, ας μπει 'ο,τι 'ναι να μπει, απ' το τίποτα που υπάρχει μέσα μου, καλά ΄ν και τα ζουζούνια. Είναι όμορφα εδώ στην Ίωνος, η ζωή κυλάει αργά και οικεία πλέον.