Φοβάμαι πολύ μήπως ό,τι χειρότερο μπορεί ποτέ να συμβεί έχει συμβεί ήδη. Ξυπνάω πάω εκεί που πρέπει, χαμογελάω στο ασανσέρ, λέω ό,τι πρέπει να πω, για να είμαι ευχάριστη, μη σνομπ, μη βλάκας. Στην αίθουσα κοιτάζω τον καθηγητή, στο κρεβάτι μου τον ήθελα, όχι εδώ να λέμε εξυπνάδες όλοι μαζί. Ακούω με βεβιασμένη προσοχή. Πρέπει να φας, τι; Φάε, κάπνισε, πιες καφέ, κάπνισε, κάτσε με δυο τρία άτομα, έτσι για να πεις πάλι λίγες μαλακίες, λίγο να περάσει η ώρα. Άκουσε τους να κλαίγονται για όλα αυτά που θεωρούν προβλήματα, και ταυτίσου. Γύρνα σπίτι, άνοιξε τον υπολογιστή, χάζεψε, χάζεψε... Πήγαινε εκεί που σου λένε ο,τι έχει παιδιά να σου πουν δυο λόγια παραπάνω, πήγαινε για να διαπιστώσεις πως στη θεωρία όλοι καλοί είμαστε αλλά στην πράξη δεν... Μίλα με τις φίλες σου, ρώτα, ρώτα, ρώτα, για να μη μιλήσεις ποτέ για σένα. Φάε, δες μια ταινία, σκέψου, σκέψου, κάνει καλό, λένε... Μη με κοιτάς μ' αυτά τα μάτια, φοβάμαι, γυρνάω σπίτι μου, και κάθε βράδι εσένα σκέφτομαι, πρίν ονειρευτώ, πριν δω όλους όσους δε θέλω να δω να παρελαύνουν μπροστά μου, να με ψάχνουν, να με γδύσουν και να με χτυπήσουν με ανείπωτα "Συγνώμη". Μη με κοιτάς γιατί κρατιέμαι ακόμη, να μη σου δείξω πόσο αδύναμο είναι αυτό που βλέπεις και παρερμηνεύεις. Μίλα μου για σένα, κάνε με να μη σου μιλήσω ποτέ για μένα. Μόνο μη με κοιτάς μ' αυτά τα μάτια, έστω φευγαλέα, ξέρω σήμερα με κοίταξες και μ' είδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου