Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Βlock 33

Ίσως να ήρθα νεκρή για να παρακολουθώ τους ζωντανούς. Ν' ακούω τις δηλώσεις τους και τα δράματά τους, μικρά και μεγάλα, ανούσια κι ουσιώδη. Μα εμένα το δράμα μου είναι πως έχω παγώσει χρόνια τώρα, και νιώθω στ' αλήθεια νεκρή. Ίσως να 'μαι αυτό που λένε, πνεύμα και ξωτικό. Ένα βράδυ μόνο το χρόνο, εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, σαν ν' ανασταίνομαι για λίγες ώρες. Ίσως φταίει που Χριστούγεννα ερωτεύτηκα για πρώτη και τελευταία φορά ως τώρα. Μέσα στο κρύο εγώ μαγεύτηκα, και έμεινα εκεί. Μέσα στην παγωνιά. Στις ημιτελείς οικοδομές με το σκληρό πάτωμα. Ο χαμένος τα παίρνει όλα. Ποιά όλα; Κι εγώ τι τα 'κανα; Πού τα δικαιούμαι; Ο χαμένος θα σας πω εγώ τι παίρνει. Παίρνει θάρρος και θράσος, κουράγιο, κατάρες. Τα σέρνει πίσω του, όπως το αυτοκίνητο των νεόνυμφων σέρνει τις κονσέρβες. Και το βήμα του καθορίζεται απ' τις σκέψεις του και μόνο. Είναι ασταθές ως εκ τούτου. Είπες πως είμαι μοναδική, το είπες και το πιστεύεις. Τι να την κάνει τη μοναδικότητα ένας παγωμένος άνθρωπος; Όλοι είμαστε μοναδικοί όμως, άρα και πάλι ίδιοι. Κοιτούσα εχθές την οροφή της αποθήκης κι ήλπιζα πως τεντώνοντας τα χέρια και τραγουδώντας με μανία "Ακούω τις θάλασσες και τα ποτάμια σου, ακούω το γέλιο σου, κι ακούω το κλάμα σου, τις πολιτείες και τους ανθρώπους που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου" θα με ακούσει αυτό που αποκαλώ "συμπαντική αρμονία", και θα με λυπηθεί. Γιατί άλλωστε, έχω ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι! https://www.youtube.com/watch?v=RoCkh4FWTFs

1 σχόλιο: