Πόλη - Χωριό

Στις πόλεις των μεγάλων προσδοκιών,
εκεί που άνθρωποι αλιχτάνε για το μέλλον,
παρόν και παρελθόν
τίποτα δεν σημαίνουν.
Φωλιάζουν στα σπίτια οι παθήσεις,
και γίνονται θηρία φοβισμένα,
γιατί ο φόβος αγαπάει
όσους πολύ πονάνε.
Τρέχουν να προλάβουν να ζήσουν,
τα μάτια τους είναι θολά,
σκουπίζουν το πάτωμα
οι μνήμες και τα άγχη.
Σε κοιτούν, αδιαφορώντας πάντα
αγώνας δρόμου η ζωή γι' αυτούς
πεθαίνουν ρωτώντας
αν τα ζύγισαν όλα σωστά.

Κι εγώ που έξω ανατράφηκα,
ξέρω ο ήλιος πως λυτρώνει,
και παντρεύεται
τον αέρα, τη βροχή.
Ξέρω πως το χώμα βράζει και παγώνει
όταν ο άνθρωπος το ζυγώνει
γιατί ειν' αγνός
γιατί ειν' αθάνατος.
Κι όλο μιλούν άσχημα για μας
τους “εκ της επαρχίας”
γιατί είμαστε αμόρφωτοι
είμαστε όντα υφέρποντα.
Δεν ξέρουν όμως οι ανόητοι
πως εμείς αγαπάμε των εποχών τα κάλη
κι αγνοούμε το αλαλούμ
που φέρνουν τα μπετά.