Βρέχει, αλλά όχι ενημερωτικά

Η βροχή έχει την τάση να ποτίζει το χώμα
σαν τάχα να του κάνει έρωτα
αφού οι ευωδιές της συνουσίας τους
είναι κράμα μελαγχολίας κι αγάπης.

Σ' ό,τι απλώνεται εκεί έξω υπάρχει ασχήμια
με ίριδες ομορφιάς που τσιμπάνε την ψυχή
την κατάλληλη στιγμή για να την πονέσουν
να τη λυγίσουν και σινάμα να τη θρέψουν.
Κάθε φορά που λέει ν' αρχίσει ν' ανασταίνεται
μαύρες ακόλουθοι της πετούν βιολέτες στα πόδια
την κοιτούν στα μάτια, μουρμουρίζουν.
Αν η βροχή μ' αγαπούσε λίγο θα μου το 'λεγε
πως σε μούλιασε για τα καλά μια μέρα
τόσο που σάπισες και ξεχάστηκες απ' όλους.
Μα η βροχή αγαπάει μόνο το χώμα.
Σαν βρίσκομαι ανάμεσά τους νομίζω αφελώς
πως ίσως να 'μαι δικό τους παιδί
κι η μάνα μου με βρήκε κάτω από ένα λάχανο
μια μέρα με αντάρα και σκοτεινιά.
Ίσως έτσι εξηγείται η χαλασμένη μου ψυχή.